Querida Lucía:

Aínda recordo eses marabillosos días que pasei ao teu lado, que pasei xunto a ti. Foron magníficos e irrepetibles. Como non sei, de que outra forma recordar o teu sorriso, te escribín esta carta, te escrbin decenas de cartas…

 Dende que todo ocorreu, comecei a mandarte cartas, pero nin sequera sei o teu código, nin sequera sei onde vives nestes momentos. Pero me anima pensar que ti estás ao outro lado do mundo lendo as cartas que eu meto nunha fráxil botella de alcohol e o lanzo ao mar. Que cando as recolles, e as empezas a ler, do teus fermosos labios brota un sorriso que fai que nos días más nubrados e chuviosos, saía o sol e ilumine todo o mundo, de Norte a Sur, de Leste a Oeste. Acórdaste? É ese sorriso que me botaches cando ti e máis eu falábamos na túa habitación por primeira vez.

Tamén gústame imaxinar, que ti tamén envías botellas ao mar e que dun momento ao outro, me chegaran e as lerei. E poñerei a mesma cara de idiota que se me quedou cando contempleiche por vez primeira.

Aínda que as veces tamén penso que son un completo tonto ao pensar todo o dito anteriormente. Pois posiblemente só eu me acorde do que pasou aquel inverno de 1951…

1

Sombras entre a néboa

Aquel inverno de 1951, Vigo viuse envolto por unhas poutas de frío xeado dás que a cidade non conseguía zafar. En cada novo día, a choiva e a neve tornábanse para facer a súa aparición. Os charcos se apropiaban do irregular chan, mentres que a néboa dáballe un aspecto tenebroso á cidade.

                Unha fría mañá de xaneiro, un martes, se a miña xa fráxil memoria non me faia. Un mozo de 14 anos ou ao sumo 15, percorría a toda velocidade a rúa do Berbés que o levaría ata unhas escaleiras. Manuel, o rapaz, empezounas a baixar a brincos, saltándose os tres últimos escalóns. A cada paso que daba, máis calado se puña, pois aínda que esa mañá non chovera, a ausencia do sol, tapado pola espesa néboa impedía que os charcos desaparecesen. De novo, volveu baixar outras escaleiras, esta vez máis rápido ca anterior e, cando xa case non lle quedaba alento para continuar, chegou ao seu obxetivo: o porto.

                Os rumores que se escoitaran esa mañá sobre a chegada dun barco ao porto eran certos. O mozo, foi abríndose paso entre a pequena multitude de xente que nese punto do porto se formara; este grupo, reunirase para observar incrédulo ao navío que chegara ao porto. Na maioría dos días chegaban barcos ao prestixioso porto de Vigo, pero nunca, na historia desta cidade ocorrera algo tan fora do normal: toda a tripulación do buque chegara sen vida. Ninguén do abraiado público se atrevera a entrar no “Belial do Ceo”, o navío de mediano tamaño que chegara ao porto.

                De súpeto, de entre a néboa, apareceron catro cabalos. Cada un levaba nas súas costas un policía. Ao chegar xunto a multitude, os catro policías colocáronse nunha fila, pero o do cabalo branco, adiantouse un pequeno paso. Os outros tres, un que montaba un cabalo negro, outro cunha cor crema tirando para amarelo e outro cunha pel marrón, tirando para granate quedáronse na súa posición orixinal. O policía montado no animal branco descendeu e empezou a desfacer o grupo de persoas, empurrándoas para un lado ou para o outro e así, facerse paso para penetrar no buque. Cando chegou ao borde do porto e se dispuña a entrar na nave, apareceu na cuberta desta, un home. O seu aspecto desaliñado, marcado cuns rabuños no rostro. No peito, os rabuños desgarraran a branca camisa, agora pintada cunha cor vermella, que levaba, deixando ao descuberto os brazos de onde saían grandes cantidades de sangue.

                -¡Non vos acerquedes!, ¡Non deades ningún paso máis para achegarvos a este buque proveniente dos máis profundos infernos! –vociferou o home agarrándose o ombro esquerdo coa man contraria.- Este é o buque do demo, o buque de Satán.  O viaxe que realizou este navío xa estaba marcado polo número da besta…

                -Non entendo, ¿Qué é o que pasou nesta viaxe? –Preguntou o policía subindo pausada e precavidamente á nave onde se encontraba o alporizado mariñeiro.- ¿Por qué  toda a tripulación a excepción de ti morreu?, ¿Acaso fixeches un motín?

                -¡Non! –as súas palabras resoaron nas cabezas de todos os alí presentes e perdéndose entre a densa néboa. O home mirou cunha cara indefinida de terror e loucura aos expectantes, acto seguido o seu rostro deixou de mostrar sentimento algún: nin terror, nin medo, nin horror, nin… A súa mirada perdeuse no horizonte e tras iso, alzou os seus ollos aos impoñentes ceos, tapados pola néboa, entón sorriu, e proseguiu, pero esta vez falando dunha maneira como si estivera relatando unha historia en voz alta.- E entón, o buque vido dos infernos ascendeu dende o Lago Aquaronte para chegar a o seu próximo obxetivo… Despois, os catro Xinetes descenderon dás nubes e chegaron á Terra… Logo chegou a praga que marcaría o inicio das mortes e, por último, a besta dos máis profundos infernos realizou a súa aparición e, provocou a caos na cidade para proporcionarlle o seu castigo…

                O mariñeiro mirou para eles aínda esbozando aquel estraño sorriso. Os seus ollos volveron a mirar ao horizonte, só que esta vez eran uns ollos brancos, sen vida. O home empezou a caer e ao mesmo tempo adiantou o seu brazo dereito co puño cerrado. Mentres o seu corpo caía pesadamente contra a madeira do “Belial do Ceo”, o puño abriuse e da palma da súa man, un pequeno saltón deu un pequeno brinco para aterrar ao mesmo tempo que o mariñeiro na cuberta do barco. O animaliño continuo dando pequenos e lixeiro chimpos que lle levaron cara o chan xa da cidade e perdeuse entre a néboa.

                -Primeiro o buque vido dos infernos, logo, os catro Xinetes da Apocalipses, logo a praga e por último… -Murmurou para si Manuel. Polo de agora, todo o que o tolo mariñeiro predixera se cumpriu, o buque no que el viaxaba era o barco de Satán, os catro Xinetes da Apocalipses vidos das nubes eran os catro cabalos que apareceron entre a néboa cabalgados pola policía (cada animal levaba o seu color respectivo dá lenda: o branco era o xinete da vitoria, o negro o da fame, o amarelo ou de cor negra era o da morte e o granate ou vermello era o da guerra). Por último, a representación dá praga era o pequeno saltón.- E por último a besta…

                No momento de pronunciar esa palabra, un terrible ruxido escoitouse en toda a cidade, era un berro dun ser horripilante, un berro que ía a marcar o comezo dunha nova era, un berro provinte dos mesmísimos infernos e vociferado polo Demo en persoa…

                Nese instante, a todas as persoas se lle ourizaron o pelo e un escalofrío percorreu as súas columnas. Todos os alí presentes, fuxiron, correndo, a súas respectivas casas en busca dun refuxio. Manuel tamén, o mozo perdeuse entre a néboa das callexóns interiores e solitarios.

Estaba el só, o silencio e a néboa.

Pero de súpeto, de entre a néboa emerxeu unha negra sombra… Esa sombra non era moi perceptible, a densa neéboa a difuminaba, pero permitíronlle ver a Manuel os seus enormes e vermellos ollos como a sangue, que estaban a mirar ao petrificado Manuel fixamente. Nun ton desgarrador dixo a sombra:

-Comeza o xogo. –Ao rematar de dicir estas palabras, a sombra se perdeu de novo entre a néboa.

Manuel volveu a quedar el só, co silencio e a néboa…

2

Símbolos e lendas

Manuel espertouse e votou unha ollada para asegurarse que seguía no lugar onde onte se acostara: o orfanato. Vivía alí dende os 8 anos, cando os seus pais emigraron cara América en busca de traballo e unha vida mellor. Pero Manuel xamais os perdoara, xa que se foran sen el porque non tiñan diñeiro suficiente para poderse manter todos na longa viaxe, os seus pais se esqueceran del e agora Manuel lles ía pagar coa mesma moeda.. 

O rapaz, aínda non se cría o que pasara o anterior día, e só tiña unha forma de saber que é o que ía acontecer despois: ía visitar a Don Ismael. Este home, xa cunha avanzada idade, 68 anos se a miña memoria non faia, traballaba como libreiro nunha tenda bautizada como “A páxina esquecida”. Dende que os pais do mozo o abandonaran, con Don Ismael foi co único adulto co que mantivo unha boa relación de verdadeira amizade. Este anciá era moi sabio por toda a vida que xa viviu; en máis dunha ocasión lle deu moi sabios consellos.

Manuel baixo correndo a rúa dos cesteiros e meténdose por un callexón chegou ao local. Petou na porta da tenda de Don Ismael tres veces e acto seguido, entrou. Don Ismael, que estaba fumando unha pipa, ao ver que o cliente que entrara non era un cliente, senón que se trataba do seu íntimo e cativo amigo Manuel, sorriu.

-Home Manuel, ¿Qué che trae por aquí? –Preguntou moi amablemente Don Ismael cun gran sorriso no rostro que lle chegaba ata as gafas. Deulle unha gran calada á pipa e aínda, co sorriso na boca, expulsou a marea de fume.

-Supoño que te enteraches da noticia do “Belial do Ceo” ¿Non? –Preguntou seca e seriamente Manuel a modo de resposta.

O rostro de Don Ismael se apagou, o seu sorriso desapareceu fugazmente, a súa mirada perdeuse no infinito, como se estivese recordando un mal recordo. Comezou a dar pequenas pero rápidas caladas á pipa mentres, ao mesmo tempo expulsaba o negro fume pola cazoleta. Seguindo coa mirada no infinito, quitouse as gafas da cara e entón, cravou a súa impoñente mirada nos ollos do mozo difuminada polo fume provocado polo tabaco.

                -Así es, entereime. E supoño que querrás saber que significa o que pasou ¿Equivócome?

                -Si, necesito saber porque chegou un barco cos mariñeiros mortos, todos no mesmo estado: con rabuños por todo o corpo, porque entre a néboa vin… -Non puido rematar a frase xa que Don Ismael lle interrumpiu rematándoa por el.

                -Viches unha sombra que era imposíble que foise dun humano ¿Verdade? –Manuel asentiu cun xesto afirmativo de cabeza- Escoita, todo provén dunha lenda,  dunha historia para asustar aos nenos pequenos…

                Don Ismael realizou unha gran calada, a maior que fixo ata o momento e mentres expulsaba o fume, comezou a relatar a historia entre o tenebroso fume da pipa.

“Existen decenas de nomes para referise a el, existen decenas de representacións para referirse a el; sen embargo, todos sabemos que cando nos referimos ao señor dos infernos, ao señor dos males, ao anticristo, nos referimos ao Demo, noutros lugares denominado Satán, Lucifer, Astaroth, Luzbel,  Belcebú, Géminis… Tamén, recibe o nome de Belial, ¿Te soa de algo? Así é, é o nome do barco que chegou onte ao porto; o significado deste nome é “Diablo do Ceo”, según no cal, algunha lenda di que será o barco que conectará a cidade que atraque co inferno. Se isto ocorre é por algunha clase de castigo, alguén desa cidade, cometeu un pecado imperdoable. Pois como dixen, na cidade onde atraque o barco se conectará co inferno, polo que o Demo, ou a Besta, como o queiras chamar, poderá chegar ao mundo dos vivos e, provocará nese lugar, a apocalipses, o absoluto caos. Isto dícese que ocorrerá nun día de néboa. O barco chegará ao porto da cidade elixida para ser castigada, guiado por un faro, un faro que aparece na luz da noite de entre a néboa… Un faro que existe pero que non existe, un faro que se o buscas non o atopas… Este é o denominado “O Faro do Demo” Este sempre foi representado nun signo: o pentáculo, a estrela de cinco puntos. Cada punta desta, representa un dos cinco pecados capitais máis famosos: a envexa, a avaricia, a soberbia, a ira e a luxuria.  Ao mesmo tempo, cada un dos pecados, é dicir, cada unha das puntas é a luz que ilumina ao “Belial del Cielo”, o barco é guiado pola corrupción humana. E a  representación do faro é o círculo que rodea ao pentáculo. Se escoitan rumores que Vigo, foi a cidade escollida polo buque do demo para ser castigada… En realidade, isto pode ser certo pois os factores para que esta historia se cumpra xa están sucedendo: o buque vido do infernos, os catro xinetes e a praga. Agora van a comezar os asasinatos realizados pola Besta para castigar aos humanos… O Demo é guiado pola luz do faro, por iso, se esta noite estás atento, pode que vexas a luz espectral que emerxe do Faro do Demo…”

                Esas últimas palabras resoaron na cabeza de Manuel.

                -Escoitei  un día a un cliente falar que, no cemiterio de Vigo hai unha tumba co símbolo do pentáculo, iso quere dicir que, O Demo está enterrado aquí? –Manuel tragou saliva.- Pero recorda, -remarcou Don Ismael dándolle unha última calada á pipa non sen certa retranca,- só son historias para asustar a nenos pequenos, non?

                -S… Si, só son historias para asustar a cativos…

                Manuel recorría a toda velocidade as nubradas calles de Vigo. Esa le historia de nenos sería verdade?, ¿De verdade hai un pentáculo nunha tumba do cemiterio?, isto era o que ía descubrir agora. Seguiu percorrendo as calles acompañado soamente pola néboa e o son provocado polas pisadas dos charcos. Ao cabo duns minutos, chegou ao cemiterio onde supostasmente estaba a tumba marcada polo pentáculo. Con certa inseguridade entrou no solitario cemiterio.

                O ceo estaba cuberto por unha inmesa masa de grises nubes que impedía que ningún raio de Sol penetrase por elas.  A néboa encontrábase ao ras do chan, como si se estivese arrastrando. As difuminadas tumbas por consecuencia da néboa comunicaban un espectral aspecto. O neno, con temor seguiu avanzando polo cemiterio, a cada paso que daba, máis medo tiña. Pero non ía saír de alí ata atopar o seu cometido. Durante media hora, estivo deambulando polo solitario lugar, sen ter bos resultados, pero cando ía renderse, de entre as impoñentes nubes grises do ceo, apareceu un branco raio de lúa, que iluminou un pequeno camiño agochado entre dúas grandes sucesións de matogueiras.

                O neno dubidou un intre en meterse nese estreito camiño, formado paralelamente polos dous sólidos arbustos, pero ao final o fixo. Con pequenos e precavidos pasos foise abríndose camiño entre a néboa, mentres as herbas o seguían infinitamente ao seus dous lados. Tras un longo camiño que ao rapaz pareceulle unha eternidade, chegou ao final do sendeiro. Neste punto, os dous camiños de matogueiras, separáronse o un do outro, paralelamente cara os lados, recreando desta maneira, un espazo máis grande semellante a unha praza. Por fin chegou ao lugar máis escuro do cemiterio: á tumba do Anxo Caído…

3

Danza de sombras

A tumba atopábase no centro dun círculo rodeado de matogueiras, aos pes da estatua do Anxo Caído. A estatua se elevaba a uns 5 metros por riba da tumba grazas ao pedestal na que se atopaba. Ese mesmo pedestal dáballe un punto de superioridade sobre cinco estatuas máis pequenas que se atopaban cada unha delas, ocupando os puntos cardinais dun pentáculo. Cada unha destas figuras representaba un dos cinco pecados capitais que lle explicara Don Ismael. Todas tiñan debuxado no seu rostro o terror que supuña a visión do Anxo Caído. Este tiña dúas enormes ás estendidas as súa costa e nas súas mans, portaba unha gadaña, mentres que na súa cara, se apreciaba unha cínico sorriso de triunfo.

Manuel, centrou a súa vista nas palabras que estaban escritas tanto no pedestal como na tumba. Na tumba, figuraba escrito: “RAFAEL DAEMONIUM, 1937-1941. In memorian” . Alí estaba, Manuel o recoñeceu ao instante: era o pentáculo: o símbolo do Demo.

Cando comezou a ler o que puña no pedestal, a súa pel se lle encrespou e un escalofrío percorreu a súas costas. Nese altar poñía:

“Ti es a miña alma e o meu Deus,

 ti es o ser que ilumina o meu tenebroso camiño.

 Ti es o ser que fai que a morte sexa o final xusto para todos”.

Manuel volveu reler esta inscrición. O home que escribira isto debía estar moi desesperado nese momento.

                -Comeza o xogo. –A voz que aparecera da nada sobresaltou a Manuel que aínda estaba atento á inscrición. O rapaz ollou ao seu arredor, nos vía nada. Pero entón, a voz o volveu sobresaltar.- Comeza o xogo.

                -Quen anda aí? –Preguntou Manuel intentando ocultar o seu medo e pondo unha voz valente.- Da a cara!

                Un bater de ás as súas costas provocou unha corrente que fixo que o neno saíra expulsado na dirección oposta. O rapaz, caeu na mollada herba. Nun instante deuse a volta e observou confusamente que, a figura do Anxo Caído estaba flotando no aire, grazas ao bater das súas enormes ás.

                -Comeza o xogo- repetiu de novo a estatua que agora estaba viva. Manuel, deu uns inestables pasos cara atrás e caeu ao can de cu. Estaba aterrado.

                -Que xogo é o que comeza?- Preguntou Manuel repleto de medo ata nas veas.

                -É un xogo moi simple, -Respondeu o Anxo Caído cun ton triunfante.- Se ti gañas, eu desaparezo e deixo en paz a cidade, se pola contra son eu o que gaño, esta cidade afundirase nos seus pecados.

                Acto seguido, ao rematar de dicir estas palabras, o Anxo Caído rompeu a rir. Era unha risa maléfica e penetrante. Manuel non entendía nada do que estaba a pasar. A risa da estatua aínda o confundiu máis. Risas e máis risas pasaban polo súa cabeza. O neno, cunha dor de cabeza insufrible comezou a gritar dunha maneira desgarradora. As cinco figuras que se atopaban ao lado do altar tamén cobraron vida. Con elegancia difumináronse na néboa, desaparecendo ante o sufrimento do neno.

Entre gritos e risas, as sombras aparecían e desaparecían de entre a néboa, danzando e bailando ao redor de Manuel. O neno, desesperado polas risas, o baile, o canto, os gritos, os movementos pronunciados polas estatuas e a insufrible dor de cabeza, caeu redondo ao chan. A súa vista nubrábase, as figuras, tornaron a ser sombras, sombras que danzaban entre a néboa. O Anxo Caído, aínda rindo co seu peculiar ton triunfante, alzou o vo. Quedando difuminado no centro da Lúa, perdeuse no infinito ceo cuberto polas nubes e bruma.

                O neno perdía o coñecemento, a súa vista estaba totalmente nubrada. Todo volvera á calma, xa non se oía nada, ou quizás era Manuel o que xa non escoitaba. Quedou inconsciente vendo, como unha figura de entre a néboa se acercaba a el…

4

Xogo de Luces e Sombras

Manuel abriu un ollo, logo, con máis esforzo abriu o outro, a súa mirada era borrosa e non recoñecía o lugar no que se atopaba. Intentou incorporarse pero non puido, o corpo lle pesaba tanto como si tivese roupa de plomo. Cando, tras moito esforzo conseguiu incorporarse, observou que se atopaba nunha habitación. Había dous cadros de paixases colgados na parede. Un reloxo colgado tamén na parede contraria. A forma dese carto era moi parecido ao seu do orfanato. De súpeto, unha voz a súas espaldas o sobresaltou.

-Xa espertaches? –Preguntou a voz. Manuel volveuse e atopouse a unha fermosa rapaza, cun pelo moi rubio como os raios do Sol cando se atopa no punto máis alto do ceo. A súa pel, polo contrario era pálida, pálida como a neve. Vestía un branco camisón a xogo coa súa pel. Cando a mirada dos dous rapaces se cruzaron, ela esbozou un amable sorriso.- Xa te atopas mellor?

-Si, grazas por… -Ía contestar de forma tamén amable pero de súpeto, as dudas o sobresaltaron de golpe, Quen era aquela rapaza?, De onde saíra?. Aínda non sabía nada, polo que contestaría con outra pregunta.- Onde me atopo? Canto tempo levo durmido?

-Levas máis ou menos día e medio na cama. E á pregunta de onde te atopas, te atopas no mesmo lugar onde  espertas todas as mañás só que noutra habitación.

-Entón…

-Así es, nos encontramos no orfanato e, se te preguntas quen son, eu te contestarei  que son Lucía. Unha nena de 15 anos que cree que estamos a buscar o mesmo.

-Como sabías que eu me atopaba no cemiterio cando me salvaches? – Manuel quería confiar nesa rapaza, pero non podía. Agora que o xogo comezara xa non podía fiar de ninguén.

                -En ningún momento, cando cheguei ao cemiterio, pensei que ía atoparme con ninguén. Pero cando entrei, empecei a escoitar gritos, gritos de dor e de sufrimento. Cando cheguei á tumba do Anxo Caído, atopeite tirado no chan, inconsciente. –A Manuel, a súas palabras case o convenceron, el cría que si podía fiarse de Lucía. Esta proseguiu.- Non sei moi ben que é o que te pasou, pero cando eu cheguei, estabas no chan, cunha ferida na cabeza.

                -Eu fun ao cemiterio para atopar a tumba marcada cun pentáculo. Cando a atopei, a figura do Anxo Caído recobrou vida, estaba posuída pola alma do Demo. Empezou a falarme dun xogo ao que íamos xogar e… -Manuel mirou desconcertado a Lucía, esta debía crer que estaba tolo. Pero ao contrario do que o neno esperaba, a rapaza lle devolveu a mirada cun sorriso. Nese momento, o corazón de Manuel deu un volco; xamais antes tivera esa sensación tan estraña. O seu corazón latexaba moito máis rápido do normal, como siguera así, lle ía saír do peito.- Debes pensar que estou tolo.

                -Non, para nada, -lle dixo moi amablemente Lucía ao rapaz. Ao rematar de dicir isto, a nena se dirixiu cara a mesa de noite que se atopaba á dereita da cama. Abriu un caixón e empezou a rebuscar neste. Cando atopou o que buscaba, volveuse de novo cara Manuel, deixando o caixón aberto.- Mira, non creo que esteas tolo por isto. -Dixo a rapaza dándolle un libro ao neno, Este o tomou, e acariciou a vella e desgastada portada coa xema dos dedos. Era unha portada encadernada cunha cor oliva onde, unhas grandes letras douradas daban a coñecer o título do libro. Manuel o observou e o leu en silencio.

Xogo de Luces e Sombras

ARNAUD DELACROYX

                Nunca escoitara falar nin dese libro nin do autor. Con sumo coidado empezou a ollar o libro, deixando aletear a súas páxinas. Coa pequena corrente que creou o bater das follas, chegoulle aos dous rapaces, un cheiro a vellez e a po. Manuel enviou unha mirada desconcertada a Lucía. Como era posible que esta rapaza tivese un libro co mesmo título que as palabras que dixera o día anterior o Anxo Caído? Lucía observou ao confuso rapaz e logo desviou a mirada cara o libro. Adiantou a man, e quitoulle o exemplar, volveu a vista de novo cara o neno e empezou a súa historia.

                -Este é un libro, que atopei fai cinco anos nunha pequena librería de Madrid. Nesa época, meus pais aínda estaban vivos e, realizáramos un viaxe a esta cidade. A min, me apaixona a lectura e, sempre que ía a unha cidade, me levaba un libro de recordo. Poi eso, nunha librería madrileña atopei Xogo de Luces e Sombras, o comprei e cando íamos camiño, xa de novo a Vigo, tivemos un accidente de coche e os meus pais morreron. Eu quedei orfa e ninguén da miña familia puido ocuparse de min.

>>Cando cheguei ao orfanato, o único que me quedaba era o libro e, empecei a lelo. As súas páxinas leváronme a outro lugar. Un mundo de luces e sombras creado nunha folla de papel. Na miña vida, lin tantos libros  como horas durmín. Cada vez que collo un libro, o vexo e o sento, o empezo a ler. O empezo a ler cunha fereza inimaxinable. Os remato en menos dun día, pero poucas veces son, cando un libro de verdade me toca no corazón. Cando atopei, Xogo de Luces e Sombras, sentín que este libro tiña algo distinto aos demais. Cando as miñas suaves xemas, tocaron a súa áspera portada, souben que este libro tiña un alma propia, e que esta conectara coa miña. Como xa dixen, cando o empecei a ler, a alma do libro levoume somerxida ao mundo de luces e sombras do que esta historia trata.

                -E de que trata a historia? –Preguntou Manuel, embobado pola beleza e ao mesmo tempo tristeza das palabras pronunciadas por Lucía. O seu sorriso e as súas bágos, que loitaban por non saír dos seus ollos ao falar, lle marabillaba. Estaba fascinado, pero ao mesmo tempo interesado pola historia que a nena estaba a piques de relatar.

“Un home que xa non desexaba nada da vida e, a vida xa non desexaba nada del, decidiu suicidarse, pois na súa opinión era o mellor que podía facer. Pero entón, no punto máis negro da súa vida, apareceu, ante el de entre a néboa, un home que se facía chamar a Sombra da Néboa. Este, fixo que a vida de Alfonso, volvera a cobrar luz e alegría a cambio dun favor. Ese favor era a de acender a luz dun faro, que na aparencia se atopa abandonado, unha vez cada certo tempo. A tiña que acender cando, o misterioso home, aparecido entre a néboa, volvía de novo ante el, e lle mandaba acender o faro e iluminar os mares e a cidade. Todos os días seguintes de  cada vez, que pola noite acendía a luz, aparecía brutalmente asasinado unha persoa: mulleres, homes e incluso nenos.

 Alfonso pronto descubriu, que a Sombra da Néboa co que fixera o trato, se trataba nin máis nin menos do Demo. E mataba ás persoas que fixeron con el un pacto, pero que logo non cumpriron a súa parte. Aos días que pasaba e lía nos xornais “Se atopa a unha muller/home/neno brutalmente asasinado” , sentía, como si fora el o que había provocado o crime. Entón, despois dun tempo, no que chorar e acender o faro era o seu único pasatempo, decidiu deixar de axudar á Sombra da Néboa. Cando realizou esta valente fazaña, volveu retomar a súa vida. Coñeceu e casou cunha muller coa que, durante case un año pasou o tempo máis marabilloso. Pero toda felicidade, sempre é cuberta por unha etapa negra. A muller enfermou, de súpeto unha noite na casa, rapidamente, Alfonso sen pensalo dúas veces, saíu desesperado á calle, en busca de Benito, uns dos doutores da cidade. Alfonso corría o máis rápido que podía pola néboa, pero coa velocidade e a pouca visión que provocaba espesa bruma, non decatouse da pedra que no camiño había e tropezou caéndose ao chan. Empapándose na caída pola acumulación de charcos, alzou a mirada cara a néboa e desta, apareceu de novo, o ser dos seus pesadelos: a Sombra da Néboa.

                O home acercouse a Alfonso e sorriu, logo xuntouse coa néboa e desapareceu nela. Alfonso, aínda tirado no mollado chan, observou con gran horror e desconcerto, que o faro, que solo el acendía anteriormente, volvía estar en funcionamento. A espectral luz, iluminaba fantasmagóricamente toda a cidade. Sombras aterradoras empezaron a bailar xunto a Alfonso. Desesperado, o home levantouse e empezou a súa fuxida cara un refuxio, pero as sombras, aínda bailaban xunto a el propulsadas pola luz do faro. O home continuaba fuxindo, pero xa non podía escapar, pois xa estaba metido no Xogo de Luces e Sombras creado polo Demo. Durante toda a noite, se puideron escoitar os gritos desamparados de Alfonso, que intentaba fuxir inutilmente daquel xogo e baile de sombras e luces…

                Á mañá seguinte, os cidadáns de Vigo espertaron con dous mortos: un foi a muller de Alfonso, que había caído finalmente enferma e o segundo foi o mesmo Alfonso. Atopado crucificado na torre do faro. Desta maneira, Alfonso puido descubrir que ninguén ri da Sombra da Néboa.”

                Lucía quedou en silencio, sendo observado por Manuel que permanecía da mesma maneira. Tras uns instantes sen ningún ruído, Lucía volveu falar mentres volvía a rebuscar algo no seu caixón, seguido pola atenta mirada do neno.

                -Ao principio, esta foi unha historia, que como te dixen, tocou a miña alma, e pensaba que era unha historia, nada máis. Pero a noite anterior, descubrín que isto era algo máis que un conto, era algo que ocorre en realidade. –Manuel non entendía as palabras da súa nova amiga. Lucía, por fin encontrou o que estaba buscando e so prestou ao rapaz. Era o titular dun xornal, dun xornal publicado fai un día e nel se podía ler: “APARECE UN HOME CRUCIFICADO NA TORRE DUN FARO”. Manuel, comezou a ler o articulo, nel se podía descubrir, que un home de 23 anos, apareceu brutalmente asasinado, xa que contaba con numerosos rabuños mortais, e cando xa perdeu a vida, o crucificaron na torre dun faro que non era utilizado dende hai décadas. Pero o máis estraño, era que esa mesma noite do asasinato, a luz do faro si que iluminou espectralmente a cidade de Vigo. O rapaz quedouse de novo sen palabras, Lucía rompeu ese silencio e volveu falar.- Como xa te deches conta, este suceso é o mesmo do que ocorre no libro.

                -Entón, o Anxo Caído xa comezou a xogar –Asegurou temerosamente Manuel.

                -Así es, pero a policía non saben ao que se enfrontan, -engadiu Lucía.- Pensan que que fixo este brutal asasinato é un psicópata.

                -Pero, se equivocan…

                -Se equivocan completamente…

                -Unha cousa máis, dis que atopaches ese libro nunha librería de Madrid fai cinco anos, e sabes quen é o autor? –Preguntou Manuel, esperando que Lucía lle contestase ao instante, e o fixo, pero non como se esperaba.

                -Non, non sei quen era o autor, tampouco sabíao o do local onde o comprei. Despois da morte dos meus pais, durante estes cinco anos, busquei máis libros de Arnaud Delacroyx, pero ninguén o coñecía, e os que si, dicían que xa estaba morto.

                Manuel quedouse un rato pensativo, aínda pensando nas palabras que fai instantes, Lucía pronunciara. Entón, os seus ollos desprenderon unha mirada fugaz e engadiu a mesmo tempo que sorría:

                -Podemos ir a fala con Don Ismael, el ama a lectura e non hai libro nin autor que el non coñeza.

               

5

O libro maldito

A Páxina Esquecida era un local, perdido nos cantos das rúas. Non era fácil de atopar, pero quen o facía, se convertía nun continuo cliente da tenda, pois esta transmitía un aura de harmonía cara os libros. Tres grandes estantes repletos de marabillosos libros de todas as cores e tamaños, ocupaban o local.

                Manuel e Lucía entraron na tenda. Don Ismael, coma todos os días, estaba fumando a súa pipa. Ao ver ao rapaz sorriu, coma sempre facía tamén.

                Vaia vaia, mira a quen temos aquí –dixo Don Ismael falando coa pipa entre dentes. Ademais, cando desus conta que a bela rapaza que entrara ao mesmo tempo que Manuel na tenda, era a súa acompañante estalou en gargalladas.- Mírao que espelido é o rapaz, polo que vexo xa tes moza, e ben guapa que é!

                Manuel ruborizouse e non puido impedir que un pequeno sorriso aparecese no seu rostro.

                -Non son a súa moza e moito menos- dixo Lucía indignada. Esas palabras foron como unha apuñalada no corazón.- Vimos aquí para preguntarte unha cousa –Comentou a nena rebuscando a vella novela no seu bolso. Cando o atopou, sacouna da bolsa e so ofreceu a Don Ismael. Este ao ver nas condicións nas que se atopaba o libro, o colleu con sumo coidado.- ¿Coñeces este autor?

                Don Ismael leu o título e o autor en silencio. Manuel, puido recoñecer un aceno no rostro de Don Ismael ao descubrir o libro. O neno, puido contemplar, como Don Ismael empezou a realizar seguidas caladas a súa pipa. Ata que de súpeto esbarrou da súa boca e caeu ao chan. O home non decatouse ou non mostrou o máis mínimo interese por ela. Acercouse ata a entrada do local e cambiou o cartel que dicía “ABERTO” polo de “PECHADO”. Manuel se asombrou, xamais vira a Don Ismael tan alterado. O vello volveu a súa posición orixinal e comezou a falar.

                -De onde sacaste este libro? –Preguntou ansiosamente Don Ismael.

                -O atopei nunha librería de Madrid, o merquei por 360 pesetas máis ou menos. –Respondeu Lucía un pouco desconcertada pola voz do vello.

                -Tan só 360 pesetas, este libro tería que custar moito máis, como mínimo dez veces máis co que vale agora. –Dixo Don Ismael fora de si ao mesmo tempo que señalaba con brutalidade o libro.

                -Por qué tería que valer tanto?- Inquiriu Manuel confuso polo modo de actuar que estaba tendo o seu vello amigo.

                -Este libro, é un libro único. Único no sentido literal, só hai un no mundo e é este.- Don Ismael aínda estaba nervioso, pero calmouse un pouco.- Cando este libro publicouse apenas saíron 200 copias, e se sabe que todas elas foron queimadas.

                -Queimadas? –Agora Manuel e Lucía si que estaban totalmente desconcertados, por que razón se ían queimar 200 libros.

                -A resposta é simple, o libro está maldito. Todas aquelas persoas que o mercaron ou o atoparon, remataron as súas vidas tendo un indesexable e brutal final. Co paso dos anos, o mundo enteiro deuse conta que a consecuencia disto era Xogo de Luces e Sombras. Todos aqueles que tiñan o libro o queimaron. Aínda así, aqueles que o queimaron, tamén acabaron morrendo desastrosamente.

                >>Este libro, no momento da súa escritura, foi maldicido polo Demo. Cando saíu ao mercado, o autor desapareceu. Algúns din que morreu normal e corrente, outros en cambio se atreveron a adquirir que o escritor foi asasinado polo mesmo Demo. Todos eles se equivocan descaradamente. O autor non morreu, está vivo, pero cambiou de nome. El vive aquí, nesta cidade. El é o propietario da tumba do Anxo Caído!

                Os dous rapaces ao escoitar o argumento de Don Ismael quedaron desconcertados. Lucía desviou a súa aterrada mirada cara Manuel. Acaso ela tamén ía morrer violentamente?

                -Non sei que facedes vos con este libro.- Adquiriu Don Ismael, negou coa cabeza e logo continua a falar.- Os estades metendo nun territorio perigoso, non sabedes ao que vos estades enfrontando.- Os nenos non o entendían, como era que Don Ismael soubese que estaban investigando todo o relacionado co Demo.- Estades seguíndoe a corrente ao Demo, estades xogando con el, estades xogando ao seu xogo de luces e sombras.

6

O pacto

Manuel e Lucía corrían polas rúas invadidas pola néboa en dirección ao cemiterio. Estaba claro, que Don Ismael sabía todo o que estaba a pasar de sobra. No xornal desa mesma tarde, se podía ler o seguinte título: “APARECEN VIOLENTAMENTE MORTOS OUTRAS TRES PERSOAS”. O Demo continuaba xogando.

                Tras un corto camiño, por fin chegaron ao cemiterio e correron á tumba do Anxo Caído.  Cando metéronse polo camiño formado polas dúas sucesións de matogueiras e chegaron ao final, decatáronse de que había un home, axeonllado na tumba que se encontraba aos pes do pedestal. Lucía intentouse asomar máis para ver mellor a escena, pero non decatouse da rama que no chan había, ao pisala, se formou un eco que resoou en todo o cemiterio. O home desuse a volta violentamente ao mesmo tempo que se puña de pe e gritaba:

                -Quen sodes?, saíde do vos escondedoiro!

                Manuel e Lucía saíron con certo temor de detrás das matogueiras. Os dous nenos cruzaron unha mirada co home e cando este se dispuña a dicir algo, Manuel o cortou.

                -Supoño que ti serás Arnaud Delacroyx, autor de Xogo de Luces e Sombras. –As súas palabras petrificaron ao home. Quedou pensativo uns intres e logo falou.

                -Non sei como sabedes o meu nome  e de que coñecedes meu libro. –Agochou a mirada.- Pero ese libro non trae mías que problemas e morte.

                -Eu teño o teu libro –dixo Lucía adiantando o libro,- e me encantou ata descubrir que de verdade significaba algo malo, que o Xogo de Luces e Sombras existía verdadeiramente.

                -Así es, Xogo de Luces e Sombras o escribín para poder comunicarme coa Sombra da Néboa. Non sei se o sabedes pero, de todas as persoas que mercaron ou atoparon o libro, só unha sobreviviu, esa persoa era a Sombra da Néboa, o Demo. –Rematou a frase, colleu forzas e retomou a palabra de novo.- Veredes, todo ten unha historia:

“No ano 36, chegou a España unha época de escuridade inminente. Neste ano, a España como se coñecía ata este momento desapareceu: a Guerra Civil empezara. Nese tempo, bágoas, dor, sufrimento, desesperación, desesperanza, cobiza, traizón, horror, sangue e morte apareceu nunha España irrecoñecible. Centenares de persoas morrían cada día, e outra centenar fuxían do país cara lugares seguros.

                Bruno Daemonium foi un deles. Ao comezar a guerra, vivía nesta mesma cidade, Vigo. Ao principio da guerra, sabía que polos actos feitos anteriormente, non sería de moi bo agrado para os nacionais, polo que pronto tomou a decisión de refuxiarse. Viaxou a Francia onde, alí permaneceu seguro, sen risco de morte. Neste lugar, puido formar unha familia cunha muller camada Manon que coñeceu en París. Ao mesmo tempo, alí empezou o seu novo traballo como escritor, publicando numerosas obras literarias que a xente recibía de moi bo agrado. Un ano despois dunha época de prosperidade na que, Bruno xa recomezara a súa nova vida, chegaron os malos tempos. Tempos nubrados para a familia Daemonium.

                Pronto chegou a nova de que Manon, a esposa de Bruno, quedara embarazada. Os dous, máis felices que nunca esperaban con moita ansia ao seu fermoso fillo. Nove meses despois dunha eterna espera, chegou o día: o nacemento. Pero non todo ocorreu como se esperaba, pois no momento do parto, a mala sorte quixo que o neno xamais vira a luz do Sol. Foron horas de dura agonía tanto para Bruno, Manon e máis o neno que loitaba por saír ao exterior. Pero despois de sete horas de loita interminable, a escuridade apareceu. A nai morrera no parto, pero por sorte, o neno se salvara. O home, co corazón roto, enterrou a súa querida Manon nun cemiterio en París. A Bruno, neste lugar xa non lle quedaba nada, polo que decidiu que xa era a hora de volver a España, concretamente a súa cidade natal: Vigo. Pero cando regresou, a cidade, da que fai catro anos se marchara, xa non era a mesma e moito menos. Os días de escuridade e cinza, marcaron o inicio dunha nova era no país.

                Nunha época escura tanto para España como para Bruno coidou ao seu fillo ao que bautizou como Rafael. Pasaron os anos e aínda que a dor seguía no corazón do home, a súa vida volvía a ser feliz en compañía do seu prezado fillo. Pero de novo, o mal destino xogou con Bruno por segunda vez. Nunha noite de pechada néboa no ano 1941, Rafael navegaba nunha barca co seu pai. A pechada noite fixo que a fráxil barca chocara contra unha rocha ao lado dun faro que facía anos que non iluminaba, e se afundira. Os dous caeron ao mar e tras uns espantosos minutos de terror, os dous saíron á superficie, pero un deles sen vida. Rafael, un inocente cativo de catro anos morrera afogado.

                Bruno enterrou ao fillo, pero o sentimento de culpa fixo que a súa mente se corrompera.  Coas súas últimas e debilitadas forzas, decidiu construír un altar en honor ao Demo ao lado da tumba onde se atopaba sepultado Rafael, pois tiña a esperanza de que este aparecese ante el e lle devolvese a vida ao seu prezado fillo. Desexando xa morrer, se acercou ao faro abandonado, onde uns días antes o seu fillo falecera. Alí, cara ao mar adentro, cuberto pola néboa, rezou para que o seu fillo volvese á vida. Entón, o milagre ocorreu.

                De entre a néboa emerxeu unha figura difuminada. Bruno a observou desconcertado, era unha figura con forma dunha besta. Uns ollos vermellos como a sangue, como as intensas llamas que se atopan nas profundidades dos inferno, o observaban fixamente. A medida que a figura se acercaba, ía tomando forma humana. Ata que por fin os seus rasgos deixaron de ser difuminados pola néboa xa que, se encontraba a unha distancia inferior dos tres metros de Bruno. O home que aparecera misteriosamente entre a néboa, cravou os seus intensos ollos amarelos no desconcertado Bruno. O misterioso home, presentouse como a “Sombra da Néboa”. Ademais declarou que el podía devolverlle a vida ao seu fillo se lle facía un favor. Bruno non pensou nas consecuencias e aceptou. A Sombra da Néboa  concedeulle o desexo. De entre a néboa, se puido distinguir a figura dun cativo de catro anos. Se trataba de Rafael, que cando atopouse cara a cara co seu pai, foi correndo ao colo deste. Bruno con bágoas nos ollos abrazou fortemente a Rafael e, lle prometeu que nunca máis lle pasaría nada. O neno non recoñeceu estas palabras, xa que non recordaba nada da súa morte. Cando Bruno se enterou disto, aínda alegrouse máis.  Mentres ocorrían estes momento de intensa alegría, A Sombra de Néboa declarou unhas palabras antes de perdese nas profundidades intensas da néboa: “Recorda, me debes un favor”. Ao principio Bruno, non deulle importancia a estas palabras, pero se ía arrepentir.

                Un nubrado día de 1950, Bruno estaba paseando polas escuras rúas de cidade, cando de pronto, de entre a néboa se visualizo unha espeluznante figura dunha besta. Bruno, ao instante a recoñeceu. A figura acercouse a el mentres adoptaba unha forma humana, como Bruno sabía, se trataba da Sombra da Néboa, que viña a reclamar o seu favor. O petición que lle pediu era simple e precisa: a Sombra da Néboa quería o corpo de Rafael para utilizalo como novo envoltorio humano. Bruno, negouse, non revivira ao seu fillo para logo arrebatarlle a vida inxustamente. A Sombra da Néboa, lle dixo que dunha maneira u outra conseguiría o que se propuxo, e o ía conseguir…”

                Manuel mirou cara Lucía, era unha historia verdadeiramente horrible. Ese home que tiña diante, sufrira moito ao largo da vida.

                -Como podedes imaxinar, o protagonista desta historia: Bruno, son eu.- As palabras de Bruno perdéronse no aire, amoucado, volveu alzar a mirada cara on nenos.- Hoxe é o día no o meu fillo converterase no novo recipiente do Demo.-Volveu a baixar a cabeza. Como gotas de choiva, as súas bágoas caían no chan. Aínda coa cabeza agochada e con entrecortes na voz volveu tomar a palabra.- Todo isto comezou pola miña culpa e eu vouno rematar.

                -E como vas facelo?, -replicou Manuel.- Ti mesmo no teu libro dis que é imposible enganar ao Demo. Todo o que o intente, rematara pagando o pecado de xogar con el.

                -Hai unha razón moi simple, teño isto.- Do seu vello e desgastado abrigo cor coiro, sacou un pequeno frasco transparente. No interior, relucían dous pequenas gotas cun intenso cor transparente.- Desde que, a Sombra da Néboa dixo que o meu fillo sería o seu novo recipiente, estiven preparando a maneira de contraatacar, e a atopei: isto que teño na man é nada máis e nada menos as derradeiras bágoas que Cristo expulsou do seu divino corpo.

7

Noite de bágoas

Era unha noite fría e moi pechada, a bruma invadía a costa como si se tratase dunha conquista. Era unha noite silencioso, só se escoitaba o leve bater das olas contra as rochas da costa. O impoñente Faro do Demo atopábase cuberto na súa totalidade dunha espesa néboa. A súa espectral luz azul, se facía camiño difuminándose entre a néboa e iluminaba a cidade exposta ás sombras creadas pola fantasmagórica luz do faro.

                Recordo aquela noite como se aínda fose onte. Nese momento, o aire transportaba un aroma a sangue e sufrimento, un aroma a morte e dor. O aire non se equivocaba. Manuel, Lucía, Bruno e Rafael avanzaban polas brumosas rúas. Detivéronse aos pes do faro.

                -Aquí foi onde todo empezou –dixo Bruno nunha voz imperceptible para os demais, solo el escoitaba as súas silenciosas palabras.- E aquí, será onde remate todo.

                Cun aire de valor, os catro penetraron no interior do faro, e empezaron a subir as súas escaleiras de caracol.  As recamaras estaban iluminadas pola amarela luz dos fachos colgados na parede desta. As paredes exteriores estaban pintadas alternativamente, roxos e brancos desgastados. Tras un curto traxecto, chegaron ao exterior, ao balcón formado por un chan de formigón e valado cuns ferros oxidados. Alí, como esperábanse, iluminado pola forte luz do faro nas vidreiras, atopábase a Sombra da Néboa: o Demo, revestido cunha forma humana. Rafael, intercambiou unha mirada co seu preocupado pai, pero este aferrándose o medo dixo:

                -Non temas, non vai pasar nada. Papá vai estar aquí en todo momento.- Volveu a mirada contra a Sombra da Néboa, esta, como sempre mantiña un sorriso firme no rostro.- Isto acaba hoxe! O teu reinado de terror acaba hoxe!

                -Ti e máis eu non estaríamos aquí si houbeses cumprido a túa parte do trato.- Dixo o Demo cunha voz triunfante. Alzou os brazos tomando a forma dunha cruz, sorriu e engadiu unhas derradeiras palabras á conversa.- O Xogo de Luces e Sombras remata aquí.

                A Sombra da Néboa moveuse axilmente e colocouse nas costas de Bruno, cando aínda este estábase a dar a volta o Demo impactoulle un golpe que o lanzou voando contra as oxidadas varandas. O fillo, obsequioulle ao Demo unha patada na cadeira, pero a Sombra da Néboa, sendo máis rápido, agarroulle a perna e cun pouco de impulso lanzou ao contra as vidreiras. Manuel e Lucía sumáronse ao combate, pero o Demo cun simple adiantamento dos brazos, creou un golpe de vento que tamén lanzou aos dous rapaces contra a vidreira, rompéndoa en mil porción, provocando dista maneira unha choiva de cristais.            A Sombra da Néboa deu uns pasos contra Rafael, que aínda se atopada ferido no chan recuberto de cristais. Agarrou ao neno polo pescozo e díxolle ao neno nun volume case imperceptible:

                -Chegou o momento de cumprir o trato. O meu corpo xa está podre e non sirve para nada, pola contra o teu é novo e ateigado de enerxía. –O neno intentaba zafarse da forte man do Demo, pero non o conseguía. Pero nese momento, a Sombra gritou como nunca o fixera antes. Soltou ao neno de golpe e deuse a volta como puido. Bruno, craváralle un gran anaco de cristal polas costas á Sombra da Néboa.

                -Non volvas a tocar ao meu fillo! –Dixo o pai fora de si. Como fixera no cemiterio, do peto do seu abrigo, sacou o frasco onde se atopaban as bágoas de Cristo.- Como dixen, hoxe chegará o final do teu reinado de terror!

                O Demo miroullo enfurecidamente, nos seus ollos se podían ver as súas inhumanas intencións. Nas súas mans apareceron infernais chamas vidas do mesmo inferno. Con furia lanzounas contra Bruno que inutilmente puido defenderse. O seu corpo comezou a arder, a penetrante luz que desprendía sumouse á iluminación do faro. O frasco que contiñas as sagradas bágoas caeu ao chan, agretándose o cristal. A Sombra da Néboa, fixo un xesto de lanzamento coa man dereita e Bruno, aínda ardendo, caeu ao bacío.

Rafael ao ver o cruel final do seu pai, chorou e con furia lanzouse contra o Demo. Este volveu lanzar polos aires ao neno. Tamén, colleuno polo pescozo e o levantou.

                -Suplica, suplica ao teu inútil e defunto pai que te salve agora. –O neno estalou en loucura e empezou a golpear o rostro do Demo.

                -Cabrón de merda, mataches ao meu pai. Creo que me queres verdade?- O neno sorriu, a Sombra da Néboa non alcanzaba a recoñecer as intencións do rapaz.- Si me queres, búscame!

                O neno cun sorriso triunfante na cara lanzouse e golpeou con forza a varanda. Co pésimo estado, no que se atopaba cedeu á inmensa forza de Rafael e o neno caeu ao bacío e impactou nas frías augas do mar.

                -Non! –Gritou con furia e desesperanza o Demo. Volveu a cabeza e mirou cara Manuel, que aínda estaba tirado no chan.- Ti, ti serás o meu novo recipiente.

                O Demo velozmente lanzouse contra o neno, pero Lucía colocouse diante do neno e abrazou á Sombra da Néboa. Nin Manuel nin o home que era abrazado entenderon este suceso. Pronto, Manuel deuse conta do acontecido, Lucía abrazara ao Demo co frasco que contía as bágoas de cristo. Lucía volveu un segundo o rostro cara Manuel e cun fermoso sorriso, despediuse deste. A rapaza máis a Sombra da Néboa comezaron a arder, ardían infinitamente ata que pouco a pouco, xunto ás bágoas do confuso e desconsolado rapaz, apagáronse para sempre.

                -Desaparece para sempre Sombra da Néboa de merda!- Dixo Manuel chorando e mirando cara a Lúa. As súas bágoas, caían sobre as escuras cinzas.- Se o que eras, un mal recordo…

                -Teño que recordarte Manuel…- Dixo a voz flotante da Sombra da Néboa- …que eu nunca serei un recordo. Este xogo rematou en táboas. Pero recordo, Xogo de Luces e Sombras é infinito…

                As súas palabras perdéronse no vento costeiro.

                Aquela noite, de 1951, a Lúa tornouse dun cor vermello. A néboa disipouse xunto as bágoas, dores e mortes que nesa noite houbo.

                A mañá seguinte, o amañecer deixou ao descuberto un cadáver carbonizado e crucificado  na torre do faro e outro cadáver afogado nas interminables augas do océano.

                O meu gran e pequeno amigo Manuel viviu. Pero continuou vivindo como se aquela noite xamais houbera ocorrido. Eu só son un libreiro, un libreiro que non sabe que é perder a única persoa da túa idade que de verdade lle amaba… Eu non o sei, pero Manuel si, el o viviu e experimentou unha dor que plasmou nun papel. Eses papeis que escribiu remataron xuntándose nun libro ao que titulou: Noite de bágoas.

FIN